Są takie dni w naszym życiu, które zapisują się w naszej pamięci na zawsze. Mam na myśli nie tylko te, które pamiętamy z oczywistych względów, czyli dzień ślubu, daty narodzin naszych dzieci, urodziny czy inne ważne wydarzenia.
Są takie dni i daty, które zapamiętujemy, bo coś w naszym życiu zmieniły. Bo przyniosły doświadczenia dla nas ważne i zmieniające bieg naszego życia.
10 maja. Sześć lat temu.
Odkryłam zdradę. I wszystko się zmieniło. Gruchnęło, roztrzaskało się, pękło. Serce pękło.
Wtedy, 10 maja weszłam na nową ścieżkę. Krzaczastą, wyboistą, zarośniętą chaszczami, mroczną. Poraniona szłam do przodu, bo wiedziałam, że na jej końcu jest łąka, która będzie początkiem nowej drogi...
10 maja. Wczoraj
Złożyłam pozew rozwodowy. Jeszcze nie wiem, czy to już łąka, czy jeszcze wciąż ta ścieżka krzaczasta. Ale widzę światło. Dużo światła. Jest jasno, przejrzyście, pachnąco i kwieciście. Podoba mi się tu.
Piszę o tym wszystkim do Was, ale też do siebie samej. Jak się tak wygadam, wypiszę od razu mi lepiej. Taka autoterapia, korzystam z tego, bo dlaczego by nie?
Pisanie zawsze było moją terapią. Potrzebą, lekarstwem. Tak jest i teraz.
Postanowiłam napisać książkę. Nie wiem, może do szuflady, może do zaprezentowania na blogu, może wyślę to kiedyś do jakiegoś wydawnictwa. Zobaczy się. Dzisiaj przedstawiam Wam jej początek. Dajcie mi proszę znać, jak się to czyta. Jesteście moimi najważniejszymi odbiorcami.
BEZ TYTUŁU
Zdrada boli.
Jak diabli. Jak cholera.
Jak rana zadana
znienacka, prosto w serce, albo plecy.
Nożem z ząbkami po obu stronach. Boli i
krwawi. Czasami tak bardzo, że wolałabyś umrzeć, niż przez najbliższą choćby godzinę
znosić ten ból. Cierpieć męki, o których myślisz, że nigdy się nie skończą.
Wydaje Ci się, że ta rana będzie jątrzyć , a to jątrzenie już nigdy, po prostu
nigdy nie ustanie i nie pozwoli znowu cieszyć się życiem.
Więc po co żyć? I co to za życie w ogóle? Do dupy takie. Z
tą raną głęboką, bez dna właściwie.
Nie ma chyba trudniejszego doświadczenia w relacji, w
związku, w małżeństwie, niż zdrada. Kiedy kochamy, dajemy część siebie, swojego
życia, uczucia, obdarzamy zaufaniem, otwieramy swoje serce, a dostajemy
upokorzenie, odrzucenie, oszustwa, zdeptanie.
Tak piszą mądrzy tego świata. Tak opowiadają zdradzone i
zdradzeni. Tak czuję również ja.
W moim ponad szesnastoletnim małżeństwie nie przeżyłam
niczego bardziej bolesnego niż zdrada.
Pierwsza zdrada. Bo kiedy mój mąż zdradził mnie po raz drugi, byłam już w
zupełnie innym miejscu. Bolało. Oczywiście, że tak. Ale nawet na moment nie
zahaczyłam wtedy o wyspę o nazwie po co
żyć, co to za życie i wolę umrzeć.
Za pierwszym razem długo nie mogłam tej wyspy opuścić. Dawała mi wtedy jakiś
rodzaj schronienia. Przed koniecznością konfrontacji ze światem, w którym żyli
szczęśliwi ludzie. Ze światem, w którym dla mnie, jak sądziłam, nie ma już
miejsca.
Cierpiałam.
Wyłam w samochodzie, bo tylko tam nikt mnie nie słyszał, tak
przeraźliwie, że sama się tych odgłosów bałam. Jak zarzynane zwierzę.
Krzyczałam, darłam się z rozpaczy i bólu. Z niedowierzania i upokorzenia. Z
tęsknoty za czasem sprzed zdrady, który wydawał mi się bezbrzeżnie szczęśliwy.
Choć nie był…
Wciąż tkwiłam na tej wyspie. Nie wskoczyłam do wody, żeby
zakończyć te cierpienia ze względu na dzieci. Jak pewnie tysiące, albo nawet
miliony kobiet przede mną. I zapewne wiele, bardzo wiele po mnie. Trzeba było
żyć. Jakoś przeżyć każdy kolejny dzień, najlepiej bez wina czy papierosa
trzymanego w trzęsącej się ręce, bo przecież jednak te dzieci…są, patrzą,
martwią się, tracą grunt pod nogami.
Ja też straciłam.
Wszystko.
Wszystko, co zbudowałam, w co wierzyłam, czemu ufałam.
Straciłam to, co było w moim życiu najważniejsze. Fundament.
Po prostu pękło,
rozpadło się, pogruchotało, zostały tylko zgliszcza. Miałam poczucie, jakby
ktoś zabrał, ukradł moje dotychczasowe życie, w zamian dając mi jakieś nędzne
ochłapy ludzkiego egzystowania na tym łez padole.
Bolało mnie wszystko. Serce, dusza, włosy, paznokcie, całe
ciało. Bolał mnie pępek.
Straciłam bezpowrotnie to, co moim pępkiem świata
było, więc jak mogło nie boleć, prawda?
Moja obolała dusza nie mogła wtedy jeszcze przyjąć prawdy,
że kiedyś, na pewno, będzie nowy pępek świata. A tym bardziej, że wszystko się
zmieni i uleczy, kiedy tym pępkiem świata uczynię siebie i moje życie. Po
prostu.
Przez pierwszy rok płakałam codziennie. Wyłam codziennie.
Rozpaczliwie, żałośnie, rozdzierająco. Na świat patrzyłam przez szybę tej mojej
rozpaczy.
Funkcjonowałam jak automat do zadań zwyczajnych. Zawieź, ugotuj,
posprzątaj, pogadaj, pośpij, przytul córki, umyj zęby, obetnij paznokcie, kup
dżinsy, załatw dentystę, idź na wywiadówkę…
Dawałam radę. Jakoś. Nie było innego wyjścia.
Kiedy słyszałam od koleżanek, szczęśliwych mężatek, że to,
co mnie spotkało jest takie straszne, że one to sobie tego po prostu nie
wyobrażają, że one to by umarły, że ich ojcowie to chyba by zabili tych swoich
niewiernych zięciów, to naprawdę umierałam po kawałku.
Wasi ojcowie, drogie koleżanki, nie zabiliby waszych mężów,
wy wcale byście nie umarły, bo to tak nie działa po prostu, a wyobrażać sobie
takich wydarzeń nie ma sensu.
Jeśli się wydarzają,
to są.
I ty, właśnie ty,
stajesz się ich główną bohaterką, chociaż nigdy nie poszłaś na casting.
Świat na zewnątrz
toczy się swoim stałym rytmem, ludzie się uśmiechają, chodzą trzymając się za
ręce, życie się samo toczy i żyje, a ty
się temu nie możesz nadziwić. No bo jak to tak? Twojego świata już nie ma, a
wszystko wkoło wygląda tak, jakby nic się nie zmieniło.
Rola zdradzonej żony jest trudna. Różne kobiety różnie ją
odgrywają, różnie sobie radzą z wymaganiami reżysera. Opowiem wam o tym, jak
poradziłam sobie ja. Opowiem wam o sobie, bo jestem jedną z was. I ta opowieść
jest o każdej z nas. Wszystkie tutaj jesteśmy.
