Grudzień. I refleksje mnie takie dopadły

Dawno temu skończyłam jakieś studia. No może nie tak bardzo dawno i nie jakieś, tylko porządną pedagogikę specjalną na UAM- ie. Byłam nawet bardzo dobrą studentką i obiecującą panią magister. Na egzaminach pisemnych wypadałam celująco, na ustnych bardzo, a na testach dobrze.

Kariery zawodowej nie zrobiłam. Nie jestem wybitną specjalistką z zakresu terapii dzieci z autyzmem, zespołem Downa czy porażeniem mózgowym. Zrobiłam wprawdzie dwie podyplomówki i pracowałam jako terapeutka osób z niepełnosprawnością intelektualną oraz jako pani od zerówki w dwujęzycznym przedszkolu, ale tak poza tym to szczebelki zawodowych osiągnięć pokonuje mój mąż. Na chleb w naszym małżeńskim teamie zarabia również on.

Jasne, że chciałabym zarabiać pieniądze i pokazać światu, na co mnie stać. Oczywiście, że czasami zazdroszczę koleżankom, które elegancko ubrane, pędzą do swoich biur/firm/współpracowników/szkoleń/projektów/ważnych spotkań. Dziadkowie, babcie, opiekunki, panie sprzątające, kierowcy dowożący zamówione przez internet zakupy, mąż, który zawiezie, albo przywiezie- cały sztab pomagierów i doskonała organizacja. Podziwiam i czasami też bym chciała. Tak, wiem, że są również kobiety pracujące, funkcjonujące bez tego sztabu. Prawdziwe bohaterki!

Byłam jedną z nich. Tych pracujących bohaterek. I nie dałam rady, przyznaję bez bicia.

Przypominam sobie swoje zabieganie i frustrację, późnonocne przygotowywanie się do zajęć, opędzanie się od własnych dzieci, bo muszę zrobić jeszcze to, czy tamto, poranne popędzanie i fukanie, no bo przecież nie mogę się spóźnić do pracy.

Ścisk żołądka, kiedy o 5 nad ranem okazywało się, że Marysia ma gorączkę, a w pracy mamy właśnie wizytację kuratorium i muszę być. Mój mąż musi być bardziej, nie może zostawić pacjentów, w pracy tłumaczyłam się więc ja.
Wieczna logistyczna układanka. Klonowanie siebie średnio dwa razy w tygodniu. Wysiadłam z tej karuzeli i wiecie co? Nie żałuję. Nie pędzę w porannym korku do pracy, ale to nie znaczy, że leżę i pachnę. Kto ma dzieci, ten wie. Szukam czegoś dla siebie. Szukam rozwiązania, które pozwoli mi rozwijać się zawodowo, bez gigantycznych kosztów, ponoszonych przez dziewczyny i całą rodziną.

I doceniam to co mam. Że mogłam wysiąść. Że nie musiałam kręcić się dalej, chociaż oczywiście wypadam z jakiegoś obiegu, to jasne. Coś za coś. Jak w życiu.

Co będzie, nie wiem.
Wiem, co jest.
Jest grudzień. Cudowny grudzień z obietnicą świątecznego czasu. W Wigilię mój mąż ma dyżur. Nie pierwszy już raz. Życie rodziny lekarza to nie zawsze radosne kolory tęczy. Przyzwyczaiłam się.
I chcę jak najlepiej przeżywać każdy nasz grudniowy dzień. O.

                                             Wszystkie Was Kobiety, bohaterki Wy największe         
                                                            Pozdrawiam
                                                                    Asia