Korzenie

Urodziłam się na Pomorzu. Niedaleko Szczecinka. W czasach licealnych każdego dnia pociągiem jechałam do szkoły, do liceum, w Szczecinku właśnie. W naszej małej pipidówce szkół ponadpodstawowych nie było. Moi rodzice też Pomorzanie. Urodzeni i wychowani w okolicach Złotowa. Pomorskie okolice są piękne, raczej bez smogu, za to z lasami, jeziorami i łąkami wokół. Teraz doceniam urodę tamtych miejsc. Kiedyś gnało mnie w daleki świat. Byle dalej od tego małomiasteczkowego grajdołka.
I pognało. Najpierw do Frankfurtu nad Menem, potem, po prawie dwóch latach do Poznania. Niedawno minęło 20 poznańskich lat.

Pomorze noszę w sercu. Jestem jego częścią. To moje miejsce. Krajobrazy, klimat, ludzie, moje dzieciństwo i dojrzewanie, rodzina. Ciocie, wujkowie, kuzynostwo. Wszyscy tam. Mój punkt zaczepienia.

Być może to objaw starzenia się, te sentymentalne wycieczki w miejsca ważne dla naszej tożsamości. Być może dla innych ludzi nie ma znaczenia skąd pochodzą ich przodkowie i niczego to w ich życiu nie zmienia.
Być może moje wzruszenia i mistyczne wręcz przeżycia w miejscach, gdzie tkwią moje korzenie to szaleństwo.
Być może jestem wariatką.

Babcie, dziadkowie, prababcie i praprapra...Jesteśmy owocami ich życia. Jesteśmy z nich. Tworzymy dalszy ciąg historii, która gdzieś tam ma swoje początki i korzenie.

Moje prapra- korzenie tkwią w Kazimierzu nad Wisłą. W Kazimierzu i okolicznych wioskach. Celejów, Rąblów, Kurów, Wąwolnica, Łąki. Całe dzieciństwo słyszałam opowieści o tych miejscach. W wąwolnickim kościele moja ukochana babcia Marianna poślubiła  dziadka Stefana. Babcia Helena z kolei ślubowała gdzieś pod Kurowem.

Bo oni wszyscy, obie moje babcie, obaj dziadkowie i całe ich rodziny są stamtąd. Wielu tam zostało. Tylko niektórzy odważyli się po wojnie na życiową rewolucję i szukanie szczęścia i szansy na lepsze życie na ziemiach odzyskanych. Wśród odważnych oni. Moje babie i moi dziadkowie. To dlatego ja przyszłam na świat na Pomorzu.

Kazimierz też mam w sercu. To też moje miejsce. Czuję to za każdym razem, kiedy tam jestem.
Nasiąkałam  miłością i przywiązaniem do tego miejsca jako mały berbeć. Nieświadomie.

Dzisiaj to widzę i wiem.
Ogród i sad we wsi Łąkie na Pomorzu. Spędzałam tam mnóstwo czasu. Babcia Marianna i dziadek Stefan przenieśli swoje ogrodnicze umiejętności i klimaty z Kazimierza do pomorskich Łąk. Maliny, śliwki, jabłka w niezliczonych odmianach, porzeczki, agrest, gruszki. Wszystko! I pomidory. Najlepsze. Dziadek w czasie wojny nauczył się ich uprawy od Niemki, magister ogrodnictwa, u której pracował. Jego pomidory były znane w okolicy. Wybiegałam z domu o poranku, zrywałam takie bawole serce, albo malinówkę i jadłam na śniadanie. Jeden, drugi, trzeci...Moje dziecięce uwielbienie dla dziadkowych pomidorów wspominane jest w rodzinie do dziś.

Babcia pisała listy do swoich sióstr. Władzia mieszkała we wsi Łąki, niedaleko Kazimierza. Moja babcia we wsi Łąkie na Pomorzu. Krążyły więc listy z Łąk do Łąk. Moja babcia chyba tęskniła...
Ja też tęsknie. Przejęłam tę tęsknotę.

I za każdym razem, kiedy tam jestem, jestem bardzo szczęśliwa.
Moje córki nie rozumieją, o co mi chodzi. One są poznańskie. Trochę pomorskie może. Ale żeby kazimierskie? To chyba już nie.

A ja wierzę w historie miejsc, które nas tworzą i zostawiają ślad w kolejnych pokoleniach. Genetyczne dziedzictwo.

Babcia Marianna zmarła 6 lat temu. Na starość. Mówiła, że ona to już długo pielgrzymuje po tym świecie i się nażyła dostatecznie. Moja kochana! Szczęśliwe, beztroskie dzieciństwo zawdzięczam również jej. Ostatnio mama dał mi talerz. Kiedyś należał do babci. Pamiętam serwowane na nim ciasta drożdżowe. W domu, w Łąkach.

Zabrałam Was na sentymentalną wycieczkę. Na jej zakończenie herbata w kazimierskiej herbaciarni "U Dziwisza".  Napisałam kiedyś, dzisiaj się dzielę.

                                                                    U Dziwisza

Kiedy przekraczam próg tej pokrytej gontem chałupy przy ulicy Krakowskiej w Kazimierzu nad Wisłą i jak zwykle wita mnie tam czarny kot, wiem, że jestem pod właściwym adresem.

Przelotnie spoglądam w pełne odprysków lustro w pięknej,  złotej ramie i czuję się jak jedna z tych wytwornych dam z obrazów, których jest tu tak wiele.  Wyglądają zza każdej, mięsistej w dotyku kotary i  przyjaźnie zerkają  z każdego niemal kąta.

Tulipany w kryształowych wazonach, koronkowe, krochmalone obrusy, świeczki i pamiętające wojnę lampy na każdym stoliku kuszą ciszą, refleksją, rozmową i  nienachalnie zapraszają .

Siadam przy stoliku w wykuszu, z widokiem na bujną zieleń ogrodu i Wisłę. 

I chociaż stół jest stary jak świat, a obity pluszem miękki fotel na wskroś nowoczesny, razem tworzą duet doskonały.

Tak samo idealnie pieprz cayenne oraz kardamon  uzupełniają i podkręcają smak gorącej czekolady, którą podał mi właśnie poruszający się niemal bezszelestnie kelner.

Podchodzę do stojącej tuż obok skrzypiącej szafy bez drzwi, pełniącej funkcję biblioteczki i na chybił- trafił wyciągam pachnącą antykwariatem książkę z szorstką  okładką.

 „Cudzoziemka” to u Dziwisza nie tylko lektura Marii Kuncewiczowej, ale również nazwa własnej kompozycji herbat, suszonych owoców, aromatycznych ziół i przypraw. Rozgrzewa ciało do czerwoności i wzmaga apetyt na jeszcze więcej.

Smak nalewki z pigwy znam doskonale. Upajam się jego głębią i mocą, chłonąc jednocześnie szepty i śmiechy, siorbanie i stukanie łyżeczki o porcelanową filiżankę. W tle nieśmiertelna Hanka Ordonówna, śpiewa tę samą piosenkę, którą tak chętnie nuciła moja babcia.

 Babcia Marianna z Kazimierza nad Wisłą. Głaszczę czarnego kota u Dziwisza i czuję, że jestem u źródła.

                                                         Dobrego dnia

                                                              Asia