Intensywny weekend

O ile od września biegniemy z zadyszką w szybkim, ale równym tempie, o tyle w maju zaczyna się prawdziwy sprint. Końcówka roku szkolnego z trójką dzieci w wieku szkolnym właśnie, przypomina momentami jazdę bez trzymanki...

W ostatni weekend gościliśmy u nas w domu szkolną harfę koncertową. Nasza domowa harfa jest mniejsza, jest haczykowa, nie pedałowa, a na pedałowej właśnie Cecylka i jej dwie koleżanki zdawały wczoraj egzamin. A żeby dziewczyny mogły poćwiczyć tuż przed egzaminem, to harfę wypożyczyliśmy. Jedna z koleżanek mieszkała  u nas od piątku do poniedziałku, druga dojeżdżała na ćwiczenie. Było więc adagio, appassionato, piano i forte, allegro, amoroso, moderato, a na koniec da capo, czyli wszystko od początku! Przez cały weekend...

Nasłuchaliśmy się harfy, oj nasłuchaliśmy. Nasłuchali się też nasi sąsiedzi, chcąc nie chcąc. A w sobotę urządziliśmy dla nich nawet mini koncert przy kawie i ciastku...

Mój mąż na weekendowym dyżurze, a ja zabezpieczałam głównie zaplecze kuchenne. Zwoziłam zakupy, gotowałam, piekłam, generalnie odżywiałam harfistki i resztę.

Codziennie piekłam bułeczki drożdżowe. Pomagała mi Marysia

W niedzielę wieczorem wyjęłam z piekarnika kolejną partię bułek i pojechałam na lotnisko po moją mamę, która wracała właśnie od mojej siostry z Francji. Kiedy przyjechałyśmy, na blaszce leżały ledwie dwie  bułeczki... Zdjęć upieczonych bułek zatem nie będzie...

W międzyczasie zawiozłam Gabrysię na egzamin z języka angielskiego (gimnazjum z rozszerzonym angielskim), w niedzielę wieczorem mamę do szpitala, do Olka (wczoraj mama miała zaplanowany już wcześniej zabieg ), a w poniedziałek znowu rozwiozłam dziewczyny na egzaminy. Celę na harfowy, Gabrysię do kolejnego gimnazjum na test predyspozycji językowych.

Na wyniki Gabrysi musimy poczekać. Łatwo nie jest z tymi gimnazjami, ale cieszę się, że podejmuje wyzwanie i mierzy się...Siedziałam na korytarzu czekając na nią i myślałam o wyzwaniach macierzyństwa. O tym, jak bardzo kocham moje dziewczyny, jak bardzo zależy mi na ich szczęściu i radości. I o siwych włosach, które pojawiają się na mojej głowie. Troska o dzieci nigdy się nie kończy chyba...
 Cela zagrała na 5! A ja kolejny już raz stałam pod drzwiami auli z bijącym jak dzwon sercem, zaciskając kciuki i powstrzymując łzy wzruszenia, kiedy słyszałam prawdziwe appassionato w ostatnim utworze.

                                                              Brawo córeczko!

A dzisiaj na kwiaty czekam ja, ponieważ dziś święto Joanny! Wszystkim czytającym mojego bloga Joannom życzę pięknego życia i spełnienie marzeń!

                                                      Dobrego dnia!
                                                            Asia