Kobieta domowa...

to ja. Przynajmniej w tym roku.
Podarowałam sobie rok wolnego. Ostatnie lata były trudne i niespokojne, a poranki nerwowe i głośne...Nie tylko poranki zresztą. Wieczna gonitwa była, co tu dużo gadać!
Animatorem, pomysłodawcą i wykonawcą całej zabawy logistycznej i organizacyjnej naszej rodziny jestem ja, mój mąż- lekarz, jak każdy szanujący się lekarz w naszym kraju pracuje dużo, bardzo dużo nawet i w akcji rozwożenia i przywożenia udział bierze raczej sporadycznie.
No więc postanowiłam zająć się domem i rodziną, szukać pracy bliżej domu, bardziej aktywnie niż dotychczas angażować się w sprawy szkolne naszych córek.
 Zwłaszcza, że najstarsza i najmłodsza chodzą do szkoły muzycznej (Cecylia I Gimnazjum, gra na harfie, Marysia I podstawówki, gra na skrzypcach), a średnia Gabrysia jest w klasie VI i też potrzebuje mojej uwagi.

I wiecie, co? Każdego dnia o poranku myślę sobie, jeny, jak mi dobrze! Dziewczyny w szkole, zupka wolno pyrkoli w garnku, w kominku ogień, ja piję powoli kawę, rzeczy do zrobienia i ogarnięcia będą zrobione i ogarnięte. Bez napięcia i pośpiechu. Raj!

Postanowiłam zadbać o dom. Tak gruntownie. Maluję, przerabiam, szlifuję, to wiadomo. Ale przede wszystkim sprzątam i doprowadzam do ładu!

Znacie tę książkę?

To druga o tej tematyce, że się tak wyrażę, którą przeczytałam. Pierwsza to "Sztuka sprzątania", ale pożyczyłam i jest gdzieś w obiegu, więc nie mogę zrobić zdjęcia.

Oczyszczam dom z niepotrzebnych niepotrzebności! Ileż się tego gromadzi, zaśmiecając nasze przestrzenie i umysły. A ja chcę żyć w harmonii. Duchowej, psychicznej i przestrzennej.

Książkę polecam. Jako inspirację. Oczywiście można pomyśleć, że szkoda czasu na czytanie o sprzątaniu, no bo jak to? Można, a nawet trzeba sprzątać, można o sprzątaniu rozmawiać, w sensie narzekać, ale żeby o tym czytać?

A ja zachęcam. Ponieważ można dbaniu o porządek nadać sens, znaczenie i wartość. Wartość pielęgnowania i doświadczania codzienności w każdym jej wymiarze. A zatem...

Mam też wielką frajdę i radość z wolno płynącego, jesiennego czasu. Wreszcie mogę podziergać, co bardzo lubię. Nie jest to jakieś moje wielkie hobby, a i umiejętności pozostawiają wiele do życzenia, ale cieszę się, że moja córka Gabrysia dostanie ode mnie komin na zimę. Taka moja mała radość.
                                                                                                                    

 

Kolor cudowny!

A fotel, na którym bardzo lubię przesiadywać, to chyba pierwszy mebel, który przerobiłam według własnego gustu. Nie jest doskonały i pewnie można by się przyczepić do efektu końcowego moich poczynań, ale jest moim debiutem i wspaniale wkomponował się w naszą salonową przestrzeń. 

Dobrego dnia Kochani. Asia