Jestem ważna

O różnych rzeczach tutaj, na moim blogu piszę. Bo babi dom pełen jest tego, czego i w Waszych domach nie brakuje.

Wnętrza, remonty, dekoracje, przemeblowania.
Śniadania, obiady, kolacje i desery.
Mój osobisty światopogląd na różne obszary rzeczywistości.
Wakacje i zwyczajne miesiące po sam czubek wypełnione obowiązkami.
Czas z książką i codzienna gonitwa.
Macierzyństwo we wszystkich odcieniach.
Plany, inspiracje, marzenia.

Siebie prawdziwą Wam pokazuję. Oczywiście, że przyjemniej pisać i pokazywać tylko jasną stronę swojej mocy. Że ładnie, dostatnio, energetycznie, dzieci dobrze wychowane i szóstkowe, mąż najlepszy z najlepszych, domek wyniuniany, a ja spełniona, pachnąca i piękna. A przede wszystkim, ŻE TAK JEST ZAWSZE!

Tylko że wtedy serwowałabym sobie i Wam mdłe i wydumane science fiction.

Sierpień dla mnie był szary i trudny. Pomimo pięknej, wakacyjnej aury, cudnych wyjazdów, przyjazdu siostry, pobytu u rodziców. Szaro, smutno i źle.

Czułam się fatalnie, a każda aktywność kosztowała mnie mnóstwo wysiłku.
Było mi nieustannie zimno, odczuwałam drżenie rąk i nóg, kołatanie serca, miewałam zawroty głowy, byłam wiecznie zmęczona, na niczym nie mogłam się skupić, codzienne czynności wydawały mi się każdorazowo Mount Everestem, odczuwałam duży niepokój i totalny spadek nastroju.

Przerażał mnie zbliżający się początek roku szkolnego. Zwłaszcza, że podjęłam wyzwanie własnego rozwoju zawodowego (o czym innym razem), co oczywiście wiąże się z nowymi obowiązkami.

Poczytałam, popytałam i sama zdiagnozowałam sobie chorą tarczycę. Jeszcze zanim zrobiłam jakiekolwiek badania. Zerknęłam w badania TSH sprzed trzech lat. Już wtedy były w górnej granicy normy (prawie 4). Ale w normie, więc nikt nie zwrócił na nie uwagi. Okazuje się, że te normy (TSH do 4) są "prehistorią endokrynologii", jak wyraziła się pani endokrynolog, u której byłam. Norma dla nas, kobiet to max.2.5!!!
Ja mam ponad 8.
Czyli rozhulaną niedoczynność tarczycy.

Piszę o tym tak szczegółowo, bo chciałabym wesprzeć każdą z Was!
Zachęcić do troski o siebie.
Zachęcić do czytania sygnałów z ciała.
Ja już wcześniej czułam, że coś jest nie tak. Odkładałam badania na kiedyś.
Jak łatwo pomyśleć o kimś, albo o samej sobie, że taka jakaś depresyjna jestem czy jesteś. Mało pozytywna, leniwa, marudząca. Że inne kobiety robią to, tamto i jeszcze siamto (matko, skąd one mają na to siłę?), a ja taka jestem rozlazła...
Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że tarczyca jest dla naszego zdrowego funkcjonowania taka ważna! Nie wiedziałam, że kiedy choruje tarczyca, choruje całe ciało, choruje też dusza.
Problemy z tarczycą, jak się okazuje, ma bardzo wiele kobiet. Wiele z nich o tym nie wie. Dopóki objawy nie zwalą ich z nóg. Tak jak mnie.
Dziewczyny, zróbcie sobie przy okazji, albo bez okazji, po prostu zróbcie sobie badanie TSH. Co Wam szkodzi?

Dostałam leki. Jestem wdzięczna medykom, że wymyślili lekarstwa, które mogę brać i sobie pomóc. Póki co obserwuję. Czekam na poprawę, mam nadzieję, że już niedługo poczuję się lepiej.

Mam plan działania. Chcę się wesprzeć dietą. Umówiłam się do lekarza medycyny chińskiej, do dietetyczki. Moja przyjaciółka skończyła studia z zakresu ziołolecznictwa, też mi pomoże. Chcę być w dobrej formie.
Chcę o siebie zadbać, bo zależy mi na sobie. Jestem dla siebie bardzo ważna.
Trzymam kciuki. Za siebie. Za każdą z Was Dziewczyny!

                                                       Ściskam!