Oczy moich oczu

Oczywiście, że mam wiele powodów do narzekań. Kto ich nie ma?
Jakieś zmartwienia, kłopoty, nieporozumienia, trudne wspomnienia, niezrealizowane marzenia. Oczywiście, że mam. I oczywiście, że chciałabym jeszcze to i tamto. Wannę na przykład. A nie mam. Wakacje na greckiej wyspie, albo trzy tygodnie w Umbrii i Toskanii. Matko, jak bym chciała!
Mogłabym się zanurzyć po sam czubek głowy w moich chciałabym, a nie mam. I cierpieć katusze niespełnienia i zazdrości. Bo inni mają, a ja nie.

Ale jak mogę oczekiwać czegoś więcej, jeśli nie będę doceniała tego, co już mam? Już starożytni wiedzieli przecież, że im więcej masz i jesteś za to wdzięczna, tym więcej otrzymasz.

Otwieram oczy i widzę moje prawdziwe życie. Tak, to jest mój zaspany i spóźniony poranek, to jest moja łazienka bez wanny, za to prawie zawsze zajęta (szczególnie o poranku), to jest moja brudna podłoga i wywalone na środku salonu pranie do poskładania. Moje zmarszczki, moje niepofarbowane odrosty,  mój brzuch i moje biodra, które pamiętają trzy ciąże i trzy dziewczynki na tych biodrach wynoszone. Zawieszenie  zawodowe też jest moje. Odkurzanie, mopowanie, gotowanie, pranie, wożenie, składanie, załatwianie, wycieranie, pocieszanie. Moje. Wszystko moje. Obfitość i bogactwo.
To widzę, kiedy otwieram oczy. Życie po prostu.

A kiedy otwieram oczy moich oczu, wtedy widzę nieco więcej, niż tylko te mopy i zmarszczki. Widzę ile mam. Widzę, doceniam i jestem taka wdzięczna!
W tym moim celebrowaniu i odczuwaniu wdzięczności nie osiągam może (jeszcze) najwyższego levelu, bo nie potrafię na przykład dziękować za  mandat, czy inne mało przyjemne zdarzenia losowe, ale poza tym, idzie mi całkiem nieźle, myślę.

Dziennik wdzięczności. Mój niebieski zeszyt. Kilka zdań, wydarzeń, spotkań za które jestem wdzięczna. Dzisiaj, wczoraj, codziennie coś się znajdzie. Poza najważniejszymi na świecie osobami, zdrowiem, bezpieczeństwem, pokojem, całym tym osobistym bogactwem jest masa darów w każdy poniedziałek, wtorek i piątek.

Poranna kawa wypita w ciszy.
Jakieś przeczytane, poruszające słowa.
Niezwykłe spotkanie, przypadkowe, lub nie.
Pyszny obiad.
Inspirujący wywiad usłyszany w radiu.
Bladoróżowe róże w wazonie.
Bezinteresowna pomoc.
List w skrzynce.
Miłe komentarze pod wpisem na blogu.
Przytulenie, miłe słowo od córki.
Ogień w kominku rozpalony przez męża, kiedy jeszcze spałam.

Jest się czym cieszyć. Wdzięczność nadaje sens naszemu życiu. Dodaje mu smaku i koloru. To cudowne uczucie.

Od joanny w kolorze dostałam piękną fotografię jej autorstwa. Las zimą. Niezwykły zupełnie i tajemniczy ten las. Uwielbiam świat widziany oczami Asi. Fotografia czeka na gwoździe w odpowiednim miejscu na ścianie. Asiu, dziękuję!

Od Izy z Domowego Zakątka przyszedł list. Leżał w skrzynce pocztowej biedak i tak zmókł, że został z niego tylko adres Izy. Tak żałuję, że nie mogłam przeczytać słów, które Iza do mnie napisała. Ale dziękuję z całego serca. Bardzo jestem za ten niezwykły list wdzięczna.

Mojemu mężowi za przycinanie, skręcanie, ścieranie i montowanie tego stolika dla mnie. Wcale nie musiałam długo wiercić dziury w mężowskim brzuchu. Po prostu zrobił to dla mnie. I teraz mam takie oto miejsce pracy twórczej.

Za każdy zostawiony komentarz. Dziękuję. Za miłe, wspierające słowa. Za mejle. Za to, że zaglądacie. To bardzo miłe! Dziękuję, dziękuję, dziękuję!
Od kilku dni babidom funkcjonuje też na Instagramie.  Moja córka Gabrysia mnie zmobilizowała, pokazała mi hasztagi, serduszkowe polubienia i inne takie cuda wianki. No to teraz melduję się tam czasami. Gabrysiu, córko moja Ty zdolna i mądra taka- dziękuję!

Żegnam się z Wami dzisiaj pstryknięciem w moje ulubione lustro i bukietem kwiatów. Dla Was. W dowód mojej wdzięczności!

     
                                                                 Asia